روستای ابیانه، روستای قرمز رنگ ایران و جاهای دیدنی اش

 در ۳۵ کیلومتری نطنز اصفهان روستای ابیانه قرار گرفته، روستایی که به رنگ سرخش معروف است و کوچه‌های تنگ و باریکش، هرچند خیلی‌ها معتقدند این روستا آنقدر که از آن تعریف می‌شود، زیبا نیست و عکس‌هایش قشنگتر از خودش است. این درحالیست که ابیانه سالانه نزدیک به ۴۰ هزار گردشگر خارجی را به خود می‌بیند، رقمی که اصلا کم نیست.

ابیانه در زبان محلی به ویونا (Viuna) هم معروف است. وی یعنی بید و ویانه یعنی بیدستان و به مرور زمان ویونا به ابیانه تغییر کرده است.

ابیانه روستایی‌ست مثل ماسوله، وقتی از دور به آن نگاه می‌کنید روستایی چند طبقه به نظر می‌رسد طوری که پشت بام خانه‌های پایینی، حیاط خانه‌های بالا هستند. خانه‌ها در این روستا کوچکند و پنجره‌هایی چوبی و مشبک رو به کوچه‌های باریک دارند و ایوان‌هایی که گاهی اهالی روستا در آن نشسته‌اند و خود، جزو جاذبه‌های اصلی روستا به حساب می‌آیند. ابیانه روستایی قرمز رنگ است به خاطر وجود معدنی در آن نزدیکی که خاک قرمز دارد.

این روستا ۱۵۰۰ ساله‌ش است، پس عمرش کم نیست. شما با روستایی تاریخی مواجه‌اید اما شاید وقتی در روستا بگردید با خودتان بگویید فقط همین؟ اینجا که چیز به خصوصی ندارد. خیلی‌ها معتقدند مردم محلی-هرچند که تعداد کمی از آنها هنوز در روستا زندگی می‌کنند- و فرهنگ‌ اصیل شان باعث محبوبیت اینجا شده و اگر انتظار چیز خارق العاده‌ای را داری راه را اشتباه آمده‌ای.

ابیانه‌ای‌ها هنوز رسم و رسوم گذشته را حفظ کرده‌اند. هنوز  کلمه‌های پهلوی در گویش مردم دیده می‌شود و هنوز هم مردها مثل قدیم شلوار گشاد و درازی از پارچه سیاه(مثل بختیاری‌ها) به پا می‌کنند و زن‌ها پیراهن‌های گلدار بلند می‌پوشند و چارقد سفید گل گلی روی سرشان می‌اندازند.

درست است که مراسم مختلف در این روستا خیلی تماشایی‌ست و خیلی‌ها هم دوست دارند مراسمی مثل محرم و نخل گردانی را در اینجا ببینند، ولی در سال‌های گذشته آنقدر گردشگر روانه ابیانه شده که آرامش را از ساکنین اصلی گرفته است، به طوری که در سال ۱۳۹۶ ورود گردشگران برای دیدن مراسم عاشورا و تاسوعای این روستا ممنوع شد، اگرچه در این سال ۳۹ هزار گردشگر خارجی از روستای سرخ ایران دیدن کردند که اصلا عدد کمی نیست.

یکسری می‌گویند زن‌های ابیانه‌ای دوست ندارند از آنها عکس گرفته شود، هرچند عکس‌های گردشگران پراست از عکس زنانی که توی کوچه پس کوچه ها راه می‌روند یا جلوی خانه‌شان نشسته‌اند، پس شاید بهتر باشد جانب احتیاط را رعایت کرد و از آنها قبلش اجازه گرفت یا بی‌خیال عکس گرفتن از آنها شد و یکی از لباس‌های محلی را پوشید و به همانها برای عکس گرفتن رضایت داد.